Het werk van Pierre-Augustin Marbœuf is overvloedig. Verdeeld tussen menselijke en dierlijke inspiratie, wordt het gevormd door een dubbele premisse: omhoog – de sterren, de hemel, mogelijk een afwezige God – en omlaag – de aarde, het lichaam, de materie, zelfs het niets; ten slotte is het emotionele register meervoudig: angst, geweld of energie, sereniteit, humor, verlangen. Maar zelfs als het verlangen opwekt, moeten we niet proberen het te ontcijferen: de functie van kunst is niet om waarheden over te brengen waarvan de kunstenaar perfecte kennis heeft. Pierre-Augustin geeft dit toe: wanneer hem naar zijn creatie wordt gevraagd, antwoordt hij door te spreken over zijn artistieke praktijk, zijn smaak voor materialen of zijn emotionele biografie, en niet op een theoretisch niveau. En wat heeft het voor zin om te creëren als je al weet wat je gaat zeggen? Dit betekent niet dat dit werk betekenisloos is of gereduceerd tot een spel van pure vormen zonder inhoud. Er wordt hier inderdaad een subjectief universum uitgedrukt, waarin we vragen, spanningen en onrust vinden die specifiek zijn voor de menselijke conditie. Maar deze 'betekenis' wordt ervaren door de kunstenaar; ze wordt niet simpelweg bedacht of bedacht; ze bestaat alleen via waarneembare vormen die zichtbaar en ervaarbaar zijn, en ze is zelf alleen toegankelijk via de reacties van ons lichaam of ons hart. Ten slotte is ze relatief open: iedereen kan haar met eigen ogen herscheppen, en zo het voorstel van de kunstenaar uitbreiden met respect voor de mysterieuze aspecten ervan. Geconfronteerd met deze overvloed aan maanfiguren, rustige vissen of gescheurde vormen, moet de intelligentie daarom zwijgen: plaats maken voor emotie.