Ver van de traditionele paden koos Mauricette Toussaint het onbekende pad van autodidactische kunstenaars. In 1977 waagde ze zich aan houtsculptuur, maar na vijf jaar oefening besefte ze dat deze techniek niet langer aan haar verwachtingen voldeed. Eén ding werd haar duidelijk: het was de klei die tot haar handen sprak. De praktijk van het boetseren stelde haar in staat een sensualiteit van gebaren te ontdekken: gepassioneerde handen die levende klei omarmen. Sinds 1982 is Mauricette Toussaint onophoudelijk de rijkdom van dit materiaal blijven verkennen. Ze werkt zonder model. Haar sculpturen ontstaan vanuit een innerlijke visualisatie. Een zoektocht naar het leven in al zijn uitingen. Veel vrouwen, met harmonieuze rondingen, maar ook een paar mannen, blij hun vaderschap te ervaren. Een vruchtbaar, moederlijk oeuvre waarin ze een vleugje tederheid, een vleugje humor, spot en momenten van ernst, een verlangen naar eenheid, inblaast. Aanwezig op talloze tentoonstellingen in Frankrijk en in het buitenland, zet Mauricette Toussaint haar reis voort. "Ik hou van het leven", zegt ze met een glimlach. "En dat straalt uit elk van haar sculpturen."